 |
| မခက္မာ |
တိတ္ဆိတ္ေနေသာလမ္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ က်မတေယာက္ထဲလမ္းေလ်ွာက္သူရွိသည္။ လမ္းထဲရွိအိမ္မ်ား
ေရွ ့ရွိပန္းၿခံကေလးမ်ား၊ပန္းအိုုးကေလးမ်ားထဲတြင္ေႏြတုုန္းကေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ပြင့္ထားေသာပန္းပင္မ်ားမွ
လက္က်န္ပန္းေတြသာရွိေတာ့သည္။ သစ္ပင္တခ်ိဳ႕ကသူတိုု႔ကိုုယ္သူတိုု႔ေရႊ၀ါေရာင္အသြင္ေျပာင္းေစခဲ့ၿပီးတ ခ်ိဳ႕တ၀က္ကရဲရဲနီေစြးေနၿပီမိုု႔ ပတၱျမားကိုုေရႊကြပ္ထားသလိုုပင္။ မွင္တက္မိရေလာက္ေအာင္လွသည့္ေဆာင္း
ဦး၏ေနျခည္၀င္းပသည့္ေန႔မ်ားကိုု ေဒသခံအေမရိကန္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးတင္စားသံုုးႏႈန္းတတ္ၾကသည္။ က်မ ကေတာ့သစ္ရြက္မ်ားႏွင့္ေရာင္ျပန္ဟပ္ၿပီး ေရႊ၀ါေရာင္၊ပတၱျမားေရာင္ေနျခည္ေတြပ်ံ႕က်ဲက်ေနေသာလမ္းေပၚ မွာတိတ္ဆိတ္ေၾကကြဲစြာ တေယာက္ထဲေလ်ွာက္ေနမိသည္။
ေဆာင္းဦးေလကေလးတခ်က္ေ၀ွ႔လိုုက္ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚေၾကြက်ၿပီးသားသစ္ရြက္ေျခာက္ေတြက ေလ စုုန္ရာဖက္မွာရွိေနေသာ က်မေနာက္ေက်ာရွိရာေျပးလိုုက္လာၾကသည္။ ႏိုုင္လြန္ကတၱရာလမ္းႏွင့္သစ္ရြက္
ေျခာက္ထိသံက လူတေယာက္ေနာက္ဖက္မွအေမာတေကာေျပးလိုုက္လာသလိုုပင္။
“ကိုုရဲလား...“
က်မကတေယာက္ထဲခပ္တိုုးတိုုးေရရြတ္မိသည္။ မျဖစ္ႏိုုင္မွန္းသိသိခ်ည္းႏွင့္ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုုင္မွန္း လည္းသိေပမယ့္ ေျခစံုုရပ္ၿပီးေနာက္ဖက္ကိုုလွည့္ၾကည့္မိသည္။ ညိဳ၀ါေရာင္သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြက က်မကိုုမီ လာၿပီး ေျခေထာက္ကိုုထိနမ္းႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ က်မကိုုယ္က်မ,မသိပဲ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုုင္ခဲ့တာေတြရွိေပ
မယ့္ တခါတေလက်ေတာ့လည္း သိသိခ်ည္းႏွင့္ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ခံစားၿပီးရူးေၾကာင္ေၾကာင္ျပဳမူေနထိုုင္ပစ္
လိုုက္ခ်င္သည္။သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကိုုငံုု႔ၾကည့္ၿပီးမ်က္ရည္ကရစ္၀ဲလာကာမ်က္ရည္ရစ္၀ိုုင္းလ်ွက္ကပင္အသံ
ထြက္ေအာင္ရယ္မိျပန္သည္။
မေန႔ညကတည္းက က်မအဲသည္လိုုေတြျဖစ္ေနခဲ့တာ။ လူတေယာက္အေၾကာင္းတသီတတန္းႀကီးစဥ္း
မေန႔ညကအိပ္ရာထဲေရာက္ၿပီးမွ ဘယ္လိုုမွႀကိဳးစားအိပ္လိုု႔မရတာႏွင့္ အိပ္ရာထဲမွထၿပီး အီးေမးလ္ကိုု ဖြင့္မိသည္။ Gmail စာမ်က္ႏွာေပၚရွိ က်မနံမည္ေဘးမွ အခ်က္ျပမီးစိမ္းေလးေပၚ လာၿပီး မေရွးမေႏွာင္းပင္ 'တံုု'ကနဲအသံေလးၾကားရၿပီး Chat Box ေလးတခုုပြင့္လာသည္။ မေနာ္ဟရီက' မခက္' ဟုုလွမ္းေခၚ၏။ က်မက ႏႈတ္ဆက္စကားျပန္ဖိုု႔စာရိုုက္ေနတုုန္း ေနာက္ထပ္စာတေၾကာင္းေပၚလာသည္။
“ ကိုုရဲဆံုုးၿပီ“
ကိုုရဲ..။ က်မသိေသာကိုုရဲေတြက ႏွစ္ေယာက္သံုုးေယာက္ရွိသည္။ က်မကေခါင္းထဲပထမဦးဆံုုးေရာက္
လာေသာနံမည္ကိုုရိုုက္ၿပီး Enter ႏွိပ္လိုုက္သည္။
“ သစၥာနီလား“ ( ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာသစၥာနီ)
“ နီကိုုရဲ“
“ဟင္...“
က်မအသံကေတာ္ေတာ္က်ယ္က်ယ္ထြက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ေခတၱမ်ွတိတ္ဆိတ္ေတြေ၀သြားမိသည္။
မေနာ္ႏွင့္စကားေျပာၿပီးေနာက္ ကြန္ပ်ဴတာကိုုပိတ္လိုုက္ၿပီးေပမယ့္ ဘယ္လိုုမွအိပ္လိုု႔ေပ်ာ္မွာမဟုုတ္ေၾကာင္း သိေနသည္။ ဒါေၾကာင့္အိပ္ရာထဲမ၀င္ေသးပဲ စာၾကည့္စားပြဲေဘးမွကုုလားထိုုင္ေပၚမွာပဲဆက္ထိုုင္ေနမိသည္။
စာၾကည့္မီးကိုုပိတ္လိုုက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္တရုုတ္ကပ္ေတြကိုုဖြင့္လိုုက္သည္။ အျပင္မွာေတာ့ ေဆာင္းသစ္ရြက္
ေတြတေဖ်ာေဖ်ာေၾကြေနေလသည္။
~ ~ ~ ~ ~
သူႏွင့္က်မဘယ္အခ်ိန္မွာစတင္ခင္မင္ခဲ့ၾကသလဲ က်မမမွတ္မိေတာ့ပါ။ က်မေခါင္းထဲပထမဆံုုးေရာက္လာတာကေတာ့သကၤန္းကၽြန္းကဦးထက္ျမက္၏ဘာသာျပန္သင္တန္းေလးျဖစ္သည္။ ၁၉၉၂၊ ၁၉၉၃ ပတ္၀န္း က်င္ေလာက္ျဖစ္လိမ့္မည္။ က်မတိုု႔သူငယ္ခ်င္းတေတြ၀ိုုင္းေတာင္းဆိုုၾကတာေၾကာင့္ ဦးထက္ျမက္က က်မတိုု႔သူငယ္ခ်င္းအုုပ္စုုေလးအတြက္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေလးတခုုဖြင့္ေပးခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္၀တၱဳတပုုဒ္ကိုုဘာသာ ျပန္ျပရင္း သိသင့္ေသာသဒၵါေတြ၊ စကားလံုုးေတြ၊ အသံုုးအနႈန္းေတြကိုု ေျပျပသြားသည္။ ထိုုသင္တန္းကေလး ကိုုအေၾကာင္းျပဳ၍ က်မတိုု႔ မၾကာခဏေတြ႕ၾကသည္။ က်မသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာနီကိုုရဲက သကၤန္းကၽြန္းသားမိုု႔
က်မႏွင့္အလြန္ခင္ေသာ သကၤန္းကၽြန္းသားသူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္လည္းသူကသိေနသည္။ အဲဒီလိုုဟိုုဖက္ဒီဖက္ ေတြပတ္သက္ၿပီး က်မတိုု႔အုုပ္စုုအတြက္သီးသန္႔သင္ေပးေသာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတြင္ နီကိုုရဲပါလာျခင္းျဖစ္ သည္။
အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက က်မကစာေရးသက္ သံုုးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ နီကိုုရဲကလည္းစာေတြေရးေန ၿပီ။ မဂၢဇင္းေတြမွာသူ႔ကဗ်ာေလးေတြ၊ ၀တၱဳေလးေတြႀကိဳးၾကားပါေနခ်ိန္ေပါ့။ ထံုုးစံအတိုုင္းက်မတိုု႔သင္တန္း ေလးက စာသင္တာႏွစ္နာရီဆိုုလ်ွင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုုင္ ထိုုင္ၿပီး ေလပန္းၾကျကတာက ႏွစ္နာရီထက္ပိုုသည္ေပါ့။
ထိုုစကား၀ိုုင္းေတြမွာက်မကကိုုရဲဟုုေခၚေသာနီကိုုရဲကေဆးေပါ့လိပ္ကိုုေထာင္းေထာင္းထေအာင္ဖြာရင္း မ်က္ လံုုးအျပဴးသားႏွင့္က်မတိုု႔ေျပာသမ်ွစိတ္၀င္တစားနားေထာင္တတ္သည္။သူမ်ားစကားေျပာေနတာကိုုသူဘယ္ ေတာ့မွျဖတ္မေျပာပါ။ သူေျပာရမည့္အလွည့္ေရာက္လာၿပီဆိုုလ်ွင္ေတာ့ ဖြဲ႕ကာႏြဲ႕ကာ၊ သိုုင္းကာ၀ိုုင္းကာႏွင့္ စိတ္ ၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေအာင္ေျပာေတာ့သည္။
၁၉၉၄ မွာ က်မႏွင့္ ရာသက္ပန္(ေတာင္ငူေဆာင္) ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း၍ေျခာက္မိုုင္ခြဲ၊ ဓမၼာရံုုလမ္းထဲမွာ အေဆာင္ခန္းေလးတခန္းငွားေနၾကသည္။ ေျခာက္မိုုင္ခြဲေရာက္သြားသျဖင့္ သကၤန္းကၽြန္းသားနီကိုုရဲႏွင့္ေ၀း
သြားၿပီထင္ခဲ့တာ တကယ္ေတာ့အနီးဆံုုးကိုုေရာက္လာျခင္းပင္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာမင္းေ၀ေမာ္က
က်မတိုု႔အေဆာင္ႏွင့္မ်က္ေစာင္းထိုုးမွာ အခန္းငွားေနသည္။ နီကိုုရဲက ကိုုမင္းေ၀ေမာ္ႏွင့္အတူလာေနသည္။ က်မတိုု႔အေဆာင္သစ္ကိုုစေရာက္စေန႔မွာပဲ ကိုုရဲႏွင့္လမ္းေပၚမွာပက္ပင္းတိုုးေတာ့ အံ့ၾသ၀မ္းသာစြာစကား
၀ိုုင္းဖြဲ႕မိၾကသည္။
“ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကေနာ္က ေရစက္ပါတယ္ေဒၚခက္မာရဲ႕။ အဲဒါကိုုျငင္းဖိုု႕မႀကိဳးစားနဲ႔။“
“ဘယ္သူကျငင္းေနလိုု႔တုုန္း..ကိုုရဲရဲ ့“
က်မကၿပံဳးတံုု႔တံုု႔ႏွင့္စကားျပန္ေတာ့သူကတဟားဟားရယ္ခဲ့သည္။ က်မမွတ္မိသေလာက္က်မတိုု႔ခင္မင္ စမွာသူကက်မကိုု မခက္မာဟုုေခၚသည္။ နည္းနည္းပိုုရင္းႏွီးလာေတာ့ ခက္မာျဖစ္လာသည္။သင္တန္းအတူတူ တက္ရင္း သူ ့ ႔အေၾကာင္းကိုုယ့္အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္သိလာခ်ိန္မွာေတာ့သူက က်မသူငယ္ခ်င္းေတြက်မကိုု ေခၚသလိုု မိုု႔မိုု႔ဟုုလိုုက္ေခၚေသးသည္။ က်မကစကားေျပာလ်ွင္ က်မနံမည္အရင္းမွေနာက္ဆံုုးစာလံုုးကိုုအဖ်ား ဆြတ္ျပီး ' မိုု႔' ဟုုေျပာတတ္ေလေတာ့ ေနာက္ပိုုင္းမွာသူကလည္း က်မကိုု ' မိုု႔ ' ဟုုပဲေခၚေတာ့သည္။
အေဆာင္မွာေနစဥ္ကာလတေလ်ွာက္ က်မတိုု ့တေန႔ကိုုအနည္းဆံုုးႏွစ္ စ္ခါေတြ႔ျဖစ္သည္။ ေန႔လည္ထမင္း စားခ်ိန္ဆိုု သူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ သူတိူ႔အေဆာင္မွထြက္လာၿပီး က်မတိုု႔အေဆာင္ေရွ႕မွာရပ္သည္။
“ ထမင္းသြားစားၾကမယ္ဗ်ိဳ႕“
က်မႏွင့္ရာသက္ပန္က အေဆာင္မွာထမင္းခ်က္မစားျဖစ္သည့္ေန႔ေတြဆိုုသူတိိုု႔ႏွင့္အတူ အေဆာင္နား က “ ေရႊၾကယ္“ မွာ ထမင္းလိုုက္စားသည္။ ညေန ၅နာရီ၊ ေျခာက္နာရီေလာက္တခါ သူတိုု႔ က်မတိုု႔အခန္းေရွ႕ ရပ္ၾကျပန္သည္။
“ ညေနစာသြားစားမယ္ဗ်ိဳ႕“
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ က်မတိုု႔ သူတိုု႔ႏွင့္အတူေန႔လည္စာမစားျဖစ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ညကိုုးနာရီ၀န္းက်င္ ေလာက္ဆိုုလ်ွင္ေတာ့ သူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ “ေရႊၾကယ္“ မွာ လက္ဘက္ရည္ထြက္ေသာက္ၿမဲ။ ညလည္ စာအျဖစ္ လက္ဖက္ထမင္းျဖစ္ေစ၊ ေျမပဲထမင္းျဖစ္ေစ၊ ထမင္းသုုတ္ျဖစ္ေစစားၾကၿမဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းကေန႔ တိုုင္းေတြ႕ေနရၿပီး က်မတိုု႔မွာ စကားေျပာစရာေတြကုုန္မသြားခဲ့တာကိုု အခုုအခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ငါတိုု႔
တေတြ ဘာေတြမ်ားဒီေလာက္ညစဥ္ရက္ဆက္ေျပာခဲ့ၾကတာပါလိမ့္ဟုု အံ့ၾသရသည္။
ေရႊၾကယ္မွာေန႔လည္ဖက္ထိုုင္သည့္တရက္ က်မမျမင္ဖူးေသာ ကိုုရဲ၏သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုုရဲႏွင့္
အတူပါလာသည္။ ကိုုရဲကမိတ္ဆက္ေပးေတာ့ က်မကိုု၀တၱဳတိုုေတြေရးသူတေယာက္အျဖစ္သိထားေသာ ထိုု
သူကေျပာသည္။
“ခင္ဗ်ားက ၀တၱဳတိုုေတြေရးတဲ့သူဆိုုေတာ့ ေမးရဦးမယ္။ ေက်ာ္ေအာင္ဘာသာျပန္တဲ့ ' ၀တၱဳတိုု' ဆိုုတဲ့
စာအုုပ္ဖတ္ဖူးလားဗ်။ ခင္ဗ်ားမွာမရွိရင္က်ေနာ္ေပးမယ္။“
“ က်မတေခါက္ေတာ့ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေနာက္တေခါက္ေတာ့ထပ္ဖတ္ျဖစ္မွာ မဟုုတ္ေတာ့ပါ ဘူး“
သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ဒါဆိုုလဲၿပီးတာပါပဲဗ်ာဟုုေျပာကာ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြဖက္စကားဦးေျပာင္း သြားၿပီး ထံုုးစံအတိုုင္းညဆယ္နာရီထိုုးမွ လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။
က်မတိုု႔အေဆာင္ေရာက္ၿပီးေနာက္ အ၀တ္အစားလဲ၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုုက္ၿပီးအိပ္ဖိုု႔ျပင္ေနစဥ္ အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားရသည္။ ဖြင့္ၾကညည့္လိုုက္ေတာ့ နီကိုုရဲ။
“ ခင္ဗ်ားကိုု က်ေနာ္ေတာင္းပန္ခ်င္လိုု႔ဗ် “
က်မကသူ႕ကိုု တံခါးေပါက္၀နားက ကုုလားထိုုင္မွာထိုုင္ခိုုင္းၿပီး တအံ့အၾသေမးမိသည္။
“ ဘာကိုုေတာင္းပန္မွာတုုန္း ကိုုရဲရဲ႕၊ ေတာင္းပန္စရာလဲဘာမွမရွိပဲနဲ႕။“
“ ခုုနကလက္ဘက္ရည္ဆိုုင္မွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ခင္ဗ်ားကိုု ' ၀တၱဳတိုု' စာအုုပ္အေၾကာင္းေျပာရင္း ခင္ဗ်ားမွာမရွိရင္ေပးမယ္လိုု႕ေျပာခဲ့တာကိုုေတာင္းပန္ခ်င္လိုု႕။“
သူေျပာလိုုက္မွ က်မပိုုအံ့ၾသသြားသည္။
“ ဘုုရားေရ... အဲဒါေတာင္းပန္စရာလား။“
“ မဟုုတ္ဘူး။ အဲဒါေတာင္းပန္ရမယ္..“
“ ေၾသာ္..ကိုုရဲရယ္။ သူကလည္း မိုု႔ကိုု၀တၱဳတိုုေရးတဲ့သူမွန္းသိလိုု႔ေစတနာနဲ႕ေျပာတာပဲ။ တကယ္ဆိုုသူ ေပးမယ္ဆိုုတာကိုု ျငင္းလိုုက္မိတဲ့သူကေတာင္ ေတာင္းပန္သင့္ေသးတာ။ အဲဒီစာအုုပ္ထဲကအခ်က္အလက္ ေတြအတိုုင္းလိုုက္နာသည္ျဖစ္ေစ၊မလိုုက္နာသည္ျဖစ္ေစ ၀တၱဳတိုုေရးတဲ့သူတေယာက္အေနနဲ႕ အဲဒီလိုုစာအုုပ္ မ်ိဳး ေတာ့ရွိထားသင့္တာေပါ့။“
သူက ထံုုးစံအတိုုင္း မ်က္လံုုးအျပဴးသားႏွင့္ က်မကိုုငူငူႀကီးစိုုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ျဖတ္ကနဲ
ထရပ္၏။
“ မသိဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အဲဒီကိစၥေတာင္းပန္သင့္တယ္ထင္လိုု႕လာေတာင္းပန္တာပဲ။ မဟုုတ္
ရင္က်ေနာ္ အိပ္လိုု႕ေပ်ာ္မွာမဟုုတ္ဘူး။ ခုုေတာ့ေတာင္းပန္ၿပီးၿပီ။ ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္။“
မမိုုခ်ာ့ႏွင့္ မိုုးခ်ိဳသင္းတိုု႔က ဒန္႔ဒလြန္သီးလက္မ်ားဟုုတင္စားေခၚေ၀ၚၾကေသာ သူ၏လက္သည္းရွိရာ ႏွင့္လက္ဆစ္ေနရာေတြမွာ ေဖာင္းကားေနၿပီး လက္ေခ်ာင္းေနရာေတြကေသးေနေသာလက္မ်ားကိုု ေမွာက္ ခ်ည္လွန္ျခည္ျပဳ၍ မာန္ႏွင့္ဟန္ႏွင့္ေျပာရင္းသူထြက္သြားသည္။ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ႏွင့္ ပုုဆိုုးေဟာင္းခပ္ႏြမ္း
ႏြမ္းတထည္ကိုုကပိုုကရိုု၀တ္ထားေသာသူ႕ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုုၾကည့္ကာ ျပာကေလာင္၊ျပာလေခ်ာင္ကိုုသတိ ရသြားတာေရာ၊ ဘာကိုုမွန္းမသိအူေၾကာင္ေၾကာင္လာေတာင္းပန္သြားတာကိုုေရာစဥ္းစားမိသြားကာညလည္ ေခါင္မွာ အေတာ္က်ယ္ေအာင္ပင္က်မရယ္မိခဲ့သည္။ သူကအဲဒီအခ်ိန္ကတည္းကက်မကိုု အရူးလိုုတေယာက္ ထဲရယ္ေနတတ္ေအာင္လုုပ္ခဲ့သူေပပဲ။
~ ~ ~ ~ ~
၁၉၉၅ ပတ္၀န္းက်င္မွာ က်မဓမၼာရံုုလမ္းအေဆာင္မွေျပာင္းခဲ့သည္။ ဒီတခါလည္းကိုုရဲႏွင့္ အေနေ၀းရ
ျပန္ၿပီဟုုထင္ခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ထိုုအထင္မမွန္ျပန္ပါ။ သူႏွင့္က်မက သူေျပာသလိုုပဲ ေရစက္ပါၾကသည္။
ထိုုအခ်ိန္တုုန္းကယခုုနံမည္ေက်ာ္ဒီဇိုုင္းမ်ိဳးေဆြသန္းကအေ၀းသင္တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္
ျမန္မာစာက်ဴရွင္ဖြင့္သည္။ က်မကထိုုက်ဴရွင္မွာ မန္ေနဂ်ာမွသည္ သန္႕ရွင္းေရးလုုပ္သားအထိအကုုန္အက်ံဳး
၀င္ေသာရာထူးတခုုျဖင့္ အလုုပ္၀င္သည္။ က်မအလုုပ္စဆင္းေသာေန႔မွာပဲ ရန္ကုုန္ျမိဳ႔လည္ ၃၄ လမ္း၏သံုုး ထပ္မွာရွိေသာ က်မအလုုပ္လုုပ္ရာက်ဴရွင္ခန္းသိုု႔ ကိုုရဲေရာက္လာသည္။ ထံုုးစံအတိုုင္း ရွပ္အက်ီအျဖဴပြပြႏွင့္
ပုုဆိုုးကိုုတိုုတိုု၀တ္လ်ွက္။ ထံုုးစံအတိုုင္း ထံုုးထားေသာလြယ္အိတ္ကိုုလြယ္၍ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုုလက္ၾကားညွပ္ လ်ွက္။
“ ေဟာေတာ္.. ကိုုရဲကဘယ္လိုုေရာက္လာတာလဲ..“
“ ဟင္.. ခင္ဗ်ားက ဒီကိုုဘာလိုု႔ေရာက္ေနတာလဲ“
ၿပိဳင္တူေမးမိေသာေမးခြန္းႏွစ္ခုုအဆံုုးမွာ က်မတိုု႔ရယ္ရွိန္ကိုုေတာ္ေတာ္ႏွင့္မသတ္ႏိုုင္ခဲ့ၾကေပ။ တကယ္ ကက်မဒီမွာရွိမွန္းသိလိုု႔သူလာတာမဟုုတ္။ ကိုုမ်ိဳးေဆြသန္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္းမိုု႔လာတာ။ ဒီေတာ့သူကေျပာလိုု႔
ပိုုေကာင္းသြားသည္ေပါ့။
“ ဒီမွာ.. ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ေနာ္ ေရစက္ပါတယ္ဆိုုတာယံုုၿပီလား“
“ ယံုုပါတယ္၊ ယံုုပါတယ္“
တကယ္ပဲ သူႏွင့္က်မ အဲဒီကာလေတြမွာပိုုနီးသြားၾကတာ။ က်ဴရွင္ခန္းမွာ က်မရယ္။ ေနာက္ထပ္၀န္ ထမ္းတေယာက္ျဖစ္သည့္ ေတးေရးေကေအတီ၏ ညီမ၀မ္းကြဲကေလး သက္ထားေက်ာ္ရယ္၊ ကိုုမ်ိဳးေဆြသန္း
၏ညီေက်ာ္ဇံလွရယ္ေန႔တိုုင္းရွိသည္။ ေက်ာ္ဇံလွကထမင္းေပါင္းအိုုးေလးတလံုုးယူလာ ေတာ့က်မတိုု႔အခန္းမွာ ပဲထမင္းခ်က္စားၾကသည္။ မုုန္႔ဟင္းခါး၊ အသုုတ္စံုု၊ ဘူးသီးေၾကာ္စတာေတြက က်မတိုု႔အတြက္ဟင္းလ်ွာေတြ။ ေန႔လည္၁၁နာရီ၁၂နာရီေလာက္ဆိုု ဘုုထံုုးႏွင့္လြယ္အိတ္ကိုုလြယ္လ်ွက္နီကိုုရဲေရာက္လာၿပီ။ မုုန္႔ဟင္းခါးႏွစ္ပြဲ ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ဘူးသီးေက်ာ္သုုတ္ႏွစ္ပြဲႏွင့္ျဖစ္ေစက်မတိုု႔ေလးေယာက္ထမင္းၿမိန္ခဲ့ၾကသည္။တခါတရံ ေက်ာင္းဆ ရာမ်ိဳးေဆြသန္းပါ က်မတိုု႔ထမင္း၀ိုုင္းထဲပါသည္။ ထမင္းပါမကအေပ်ာ္ေတြ၊ အရယ္ေတြ၊ဟာသ ပ်က္လံုုးေတြ၊ ေပါက္တတ္ကရစကားေတြေန႔စဥ္စားခဲ့ၾကသည္။ အမွတ္တရေပ်ာ္စရာရက္မ်ားေပါ့။
တေန႔ေတာ့ ကိုုရဲကက်မကိုုခပ္ရြံ႕ရြံ႕ေျပာသည္။
“ မိုု႔ေၾကြးတာခ်ည္းပဲ ေန႔တိုုင္းစားေနရတာအားနာတယ္ဗ်ာ။ ဒီေန႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုုက်ေနာ္မုုန့္ဟင္းခါး
ေၾကြးမယ္။“
“ ဘာမွအားနာစရာမလိုုဘူးကိုုရဲ။ ထမင္းခ်က္တာနဲ႔ ကိုုရဲအတြက္ထည့္ခ်က္ၿပီးသား။ ကိုုရဲေပၚမလာရင္ သာ မရယ္ရလိုု႔ ပ်င္းေနၾကတာ။“
တကယ္ပဲ ညီမေလးသက္ထားေက်ာ္က နီကိုုရဲအလာလ်ွင္ ဟိုုအကိုုႀကီး ဒီေန႔မလာဘူးဟုု တ,ေနက်။
“ မိုု႔ကခ်ည္းပဲ ေၾကြးေနရလိုု႔လိုုက္စားတယ္မထင္နဲ႔ေနာ္။ တကယ္မုုန္႔ဟင္းခါးစားခ်င္ေနလိုု႔။ လာ..သြား
စားၾကရေအာင္။“
က်မတိုု႔က်ဴရွင္ရွိရာ ၃၄ လမ္းထိပ္က မုုန္႔ဟင္းခါးဆိုုင္မွာစားၾက၏။ က်မကမုုန္႔ဟင္းခါးထဲငရုုတ္သီးေတြ ရဲေနေအာင္ထည့္၊ ပဲသီးေတြ၊ သံပုုရာရည္ေတြပါထည့္ေတာ့ သူကမ်က္လံုုးေ၀့ၾကည့္သည္။
“ ခင္ဗ်ားစားတာ ၿမိန္စရာႀကီးဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္းအဲဒီလိုုစားၾကည့္ဦးမယ္။“
တကယ္ေတာ့ စားေနက်မဟုုတ္ေသာေၾကာင့္သူမခံႏိုုင္ပါ။ေရြးေစ့ေလာက္ရွိေသာေခၽြးေတြတေတာက္ ေတာက္က်၊ ႏွာရည္ေတြ မ်က္ရည္ေတြထြက္။ က်မကသူ႔ကိုုၾကည့္ၿပီးရယ္ေတာ့ သူကမ်က္လံုုးထဲစီး၀င္လာ
ေသာေခၽြးေတြကိုု ေခါင္းယမ္း၍ဖယ္ရွားရင္း၊ မ်က္ေတာင္တျဖတ္ျဖတ္ခပ္ရင္း၊ပါးစပ္ထဲေလေတြရွဴသြင္းရင္း လိုုက္ရယ္သည္။
“မိုု႔ကိုုမုုန္႔ဟင္းခါးေၾကြးရတာ၀မ္းသာလိုုက္တာဗ်ာ။ ေန႔တိုုင္းမေၾကြးႏိုုင္တာကိုုေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။“
“ ေန႔တိုုင္းေၾကြးႏိုုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေပါ့ ကိုုရဲရယ္။“
သူကသူ႔ထံုုးစံအတိုုင္း မ်က္လံုုးအျပဴးသားႏွင့္ တေနရာကိုုခပ္ေတြေတြစိုုက္ၾကည့္ရင္း ' ဟုုတ္တယ္.. ေန႔ တိုုင္းေၾကြးႏိုုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္' ဟုု က်မကိုုမၾကည့္ပဲေျပာသည္။
အဲဒီကာလေတြမွာကတည္းက သူကအေတာ္စာေရးႏိုုင္ေသာလူငယ္ေလးပင္။ သံုုးေလးရက္ၾကာလ်ွင္ ၀တၱဳတိုုအသစ္တပုုဒ္သူေရးႏိုုင္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ ေရးၿပီးတိုုင္းလည္း ' ဖတ္ေပးဦးဗ်ာ' ဟုုဆိုုကာက်မလက္ထဲထိုုးထည့္ တတ္သည္။ အဲဒီတုုန္းက သူကအတည္အခန္႔ေတြပဲေရးတာ။ သူ႔အေရးအသားက အင္မတန္ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ႕
သည္။ တကယ့္ကိုုစာေရးေကာင္းသည့္နီကိုုရဲ။ တေန႔မွာ သူက်မကိုုေပးဖတ္လာတာက စာေပႏွင့္နီးစပ္သည့္
အႏုုပညာဆန္ေသာ မိန္းမငယ္ေလးတေယာက္အေၾကာင္းကိုု ထိုုမိန္းကေလးေနရာမွေရးဖြဲ႕ထားသည့္၀တၱဳ ရွည္တပုုဒ္ျဖစ္သည္။ သူ႔အေရးအသားကဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲဆိုုလ်ွင္ စာဖတ္ေနရင္းထိုုဇာတ္ေကာင္ မိန္းကေလးကိုုမ်က္စိထဲျမင္လာသေယာင္ခံစားရသည္။ မိန္းကေလးတေယာက္၏အေတြး၊ မိန္းကေလးတ
ေယာက္၏ခံစားမႈကိုုသူေရးဖြဲ႔တာ ပီျပင္ႏြဲ႔ေႏွာင္းလြန္းသည္။
“ ဘယ္လိုုလဲ“
က်မဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ ထံုုးစံေမးခြန္းကိုုသူေမးသည္။ က်မကစာမူထပ္ႀကီးကိုုရင္ခြင္မွာပိုုက္ၿပီး သူ႔ကိုု
ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာျပန္ေမးလိုုက္သည္။
“ ကိုုရဲ..။ ဟုုတ္ေကာဟုုတ္ရဲ႕လား“
“ ဘာကိုုလဲ..“ သူကဇေ၀ဇ၀ါျပန္ေမးသည္။
“ မိန္းကေလးတေယာက္အေၾကာင္း ဒီေလာက္အေသးစိတ္ ပိုုင္ပိုုင္ႏိုုင္ႏိုုင္ဖြဲ႕ႏိုုင္တယ္ဆိုုေတာ့ ကိုုရဲက
မိန္းကေလးမ်ားျဖစ္ေနမလားလိုု႕“
“ ဟာ... ဗ်ာ..“
က်မစကားကိုုၾကားေတာ့ သူကဖေနာင့္တခ်က္ေဆာင့္ရင္း မ်က္ႏွာကိုုေမာ့ကာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုု ကိုုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏မလွပေသာ လက္ညွိဳးကိုုေထာင္၍ ဟိုုဖက္သည္ဖက္ရမ္းကာေျပာသည္။
“ ခင္ဗ်ားေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြမေျပာနဲ႕ေနာ္..မိုု႔“
က်မအားရပါးရရယ္ေမာေနတာကိုု သူကမ်က္လံုုးျပဴးအံႀကိတ္ကာစိုုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
က်မတိုု႕က်ဴရွင္ခန္းက ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ ၃၄ လမ္းမွာဆိုုေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ( မ်ိဳးေဆြသန္း) ႏွင့္ေရာ က်မ ႏွင့္ပါပတ္သက္ခင္မင္သည့္ စာေရးဆရာမိတ္ေဆြေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာကိုုဒီဇိုုင္းအပ္ခ်င္သည့္ ဂီတနယ္မွမိတ္ ေဆြေတြအၿမဲလိုုလိုုလာသည္။စာသင္ခ်ိန္မရွိေသာရက္ေတြမွာအခန္းမွာက်မရယ္၊သက္ထားေက်ာ္ရယ္ နီကိုုရဲ
ရယ္သံုုးေယာက္သာရွိတာမ်ားသည္။ က်မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္စကား၀ိုုင္းက သိပ္စာေပဆန္လာလ်ွင္သက္ထား
ေက်ာ္ကပ်င္းလာၿပီး မီးဖိုုခန္းရွိကြပ္ပ်စ္မွာသြားအိပ္ေတာ့သည္။ အခန္းကိုုတက္လာသည့္ ဧည့္သည္မ်ားစြာက
က်မႏွင့္ကိုုရဲႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုုင္တြတ္ထိုုးေနတာႏွင့္ဆံုုဖူးသည္။ တေန႔ေတာ့ သူ႔ကိုုစခ်င္သျဖင့္
က်မကမ်က္ႏွာကိုုအတည္ထားၿပီး ေျပာလိုုက္သည္။
“ ဧည့္သည္ေတြလာရင္ မိုု႔တိုု႔ႏွစ္ေယာက္ကိုု ဒီအခန္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲစကားေျပာေနတာ ျမင္ၾကေတာ့ သူတိုု႔ဘယ္လိုုထင္ၾကမလဲမသိဘူးေနာ္။“
သူကဆတ္ကနဲေခါင္းေထာင္လာၿပီး ေဖာင္းကားေနေသာလက္ဆစ္မ်ားရွိသည့္လက္တဖက္ကိုုကာ၍
တဖက္ကလက္ညိွဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ကာ ထိုုလက္ညွိဳးကိုုယမ္းခါ၍ေျပာသည္။
“ ဒီမွာ ေဒၚခက္မာ.. ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုု ဘယ္သူမွ ဘာဘာညာညာမထင္ဘူး။ အဲဒါေတာ့စိတ္ခ်“
က်မကရယ္ခ်င္စိတ္ကိုုမ်ိဳသိပ္ၿပီးဆက္ေနာက္သည္။
“ ဘာလိုု႔မထင္ရမွာလဲကိုုူရဲရဲ႕။ ေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမပဲ။ ၿပီးေတာ့ရြယ္တူလူလြတ္ေတြ။“
“ ဟာဗ်ာ.. ဘယ္သူမွမထင္ပါဘူး“
“ ဘာလိုု႔မထင္ရမွာလဲ..“
“ထင္စရာမဟုုတ္လိုု႕ေပါ့“
“ ဘာလိုု႔ထင္စရာမဟုုတ္ရမွာလဲ“
“ ခင္ဗ်ားက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္း။ က်ဳပ္ကပုုပုုေသးေသးပိန္ပိန္လွီလွီ။ ဘယ္သူက သမီးရည္းစားလိုု႔ထင္မလဲ“
“ ဟာ.. ရွည္တာပုုတာနဲ႔ ဘာဆိုုင္လိုု႔လဲ“
“ မသိဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေနာ္က သူမ်ားအထင္လြဲရမယ့္လူႏွစ္ေယာက္မဟုုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ တိုု႔ႏွစ္ေယာက္ကိုု ဘယ္သူမွအထင္လြဲမွာမဟုုတ္ဘူး။ ဒါပဲ..“
ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ညႀကီးသန္းေကာင္ အခန္းတံခါးလာေခါက္ၿပီး ေတာင္းပန္တုုန္းကလိုု 'မသိဘူးဗ်ာ' ႏွင့္
သူ႔စကားကိုုအဆံုုးသတ္ေတာ့မွ က်မကအားပါးတရရယ္ခ်လိုုက္သည္။ ေနာက္ေနတာမွန္းသိသိႀကီးႏွင့္ သူက
အားတုုန္႔အားနာဟန္ေပါက္ေနကာ'ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ဆိုုးတာပဲ'ဟုုေျပာ၍ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုုသာဖိဖြာေနခဲ့ေလ သည္။
~ ~ ~ ~ ~
သိပ္မၾကာခင္ကာလအတြင္းမွာပင္ သူကတရွိန္ထိုုးႏွင့္ နံမည္ေက်ာ္ၾကားေသာစာေရးဆရာျဖစ္လာ ေတာ့သည္။ နံမည္ေက်ာ္မယ့္ေက်ာ္ေတာ့ဟာသႏွင့္။ သူ၏ၾကည္ျပာေရာင္နကၠတစ္မ်ားကအေတာ္ေအာင္ျမင္ ခဲ့သည္။ ထိုုအေၾကာင္းအရာေတြကိုု၀တၱဳအျဖစ္မဖတ္ရခင္ထဲက ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းႏွင့္မၾကာခဏၾကား
ဖူးခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ၀တၱဳအျဖစ္ခ်ေရးေတာ့လည္း သူ႔အေရးအသားေျပာင္ေျမာက္မႈေၾကာင့္ သိၿပီးသားဇာတ္
လမ္းေတြကိုုပင္အသံထြက္ေအာင္ရယ္ေမာမိ၍ အသစ္လိုုခံစားရေစသည္။ အတည္အခန္႔ေတြေရးတုုန္းကႏုုႏြဲ ့လွပခဲ့သလိုု အလြန္ေရးရခက္ေသာဟာသစာေတြကိုုလည္း သူကႏိုုင္ႏိုုင္နင္းနင္းေရးႏိုုင္ခဲ့ျပန္သည္။ သူ႔၀တၱဳ
ေတြကရယ္ရေပမယ့္ကလိထိုုးရယ္ရေသာအေရးအသားေတြမဟုုတ္ပါ။ဘ၀ကလည္းနာၿပီးသား၊အေရးအသား ကလည္းႏိုုင္နင္းၿပီးသားမိုု႔ န႔စဥ္ဘ၀ထဲကအေမာေတြကေမာက္ကမျဖစ္မႈေတြကိုု သူကဟာသအျမင္ႏွင့္ၾကည့္ ႏိုုင္ေရးႏိုုင္ခဲ့သည္။
ေတြကရယ္ရေပမယ့္ကလိထိုုးရယ္ရေသာအေရးအသားေတြမဟုုတ္ပါ။ဘ၀ကလည္းနာၿပီးသား၊အေရးအသား ကလည္းႏိုုင္နင္းၿပီးသားမိုု႔ န႔စဥ္ဘ၀ထဲကအေမာေတြကေမာက္ကမျဖစ္မႈေတြကိုု သူကဟာသအျမင္ႏွင့္ၾကည့္ ႏိုုင္ေရးႏိုုင္ခဲ့သည္။
သူကသူ႔၀တၱဳေတြထဲမွာ သူ႔ဘ၀ကိုုဖံုုးကြယ္ဖိုု႔မႀကိဳးစားခဲ့။ သူတိုု႔မိသားစုု၏ခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့ေသာရက္မ်ား၊ လူ
ေကာင္ပုုပုုေသးေသးႏွင့္မိန္းကေလးအႀကိဳက္ပံုုစံမ်ိဳးမဟုုတ္ခဲ့ေသာသူ႔ဘ၀မ်ားကိုု စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာမၾကာ ခဏဖတ္ရသည္။ တရက္မွာေတာ့ သူမၾကာခဏထုုတ္ေျပာေလ့ရွိေသာ သူလူေကာင္ေသးျခင္းေၾကာင့္ႀကံဳရ သည့္ဟာသမ်ားႏွင့္ဆက္စပ္ကာ က်မကေမးမိသည္။
“ ကိုုရဲ အေဖအေမေတြက ပုုလိုု႔လား။“
“ အေမကေတာ့ ခပ္ပုုပုုပဲဗ်။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေဖကအရပ္ရွည္တယ္။ က်ေနာ့္ညီဆိုုရင္လည္းအရပ္ ရွည္တယ္။“
“ ဒါျဖင့္ ကိုုရဲကအေမတူတာေပါ့။“
သူကေဆးလိပ္ဖြာရင္းၿပံဳးေစ့ေစ့လုုပ္ေနရင္းမွ စကားျပန္သည္။
“ အေမနဲ႔တူတာလည္းပါေတာ့ပါတာေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ အေမကေဆြမ်ိဳးမကင္းဘူးတဲ့ဗ်။“
ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတြအိမ္ေထာင္ျပဳလ်ွင္ မ်ိဳးရိုုးဗီဇအရဘာျဖစ္သည္ဆိုုလား ရင္ေသြးမွာတစံုုတခုုထိခိုုက္တတ္
ေၾကာင္းက်မၾကားဖူးသည္။ သူ႕အေျဖကမဆံုုးေသးပဲဆက္ေျပာ၏။
“ ဒါ့အျပင္ အေဖနဲ႔အေမရဲ႕အိမ္ေထာင္ဦးရက္ေတြမွာဧည့္သည္ေတြအိမ္မွာညအိပ္ညေနလာတည္းတာ
လည္း လူမျပတ္သေလာက္ဆိုုပဲ။“
ဒီတခါေတာ့ က်မမ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႕မိၿပီ။
“ ဧည့္သည္လာတာနဲ႕လူေကာင္ေသးတာနဲ႔ဘာဆိုုင္လိုု႔လဲ။“
“ က်ေနာ္တိုု႔အိမ္ေလးက က်ဥ္းလဲက်ဥ္းတယ္ေလဗ်ာ။“
“ ကိုုရဲကလည္း.. အိမ္က်ဥ္းတာနဲ႔ လူေကာင္ေသးတာနဲ႔ ဘာဆိုုင္လိုု႔လဲ။“
သူကသူ႔ဘာသာတဟီးဟီးရယ္ရင္း က်မအေတြးေပါက္လာႏိုုးေစာင့္သည္။ က်မမ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႕ထားတာ မေျပေလေတာ့ သူကအရယ္ရပ္ၿပီးအားမလိုုအားမရေျပာ၏။
“ မိုု႔ကလည္းဗ်ာ.. စာေရးဆရာမလုုပ္ေနၿပီး..“
“ ဟာ.. စာေရးဆရာမျဖစ္တာနဲ႔ လူေကာင္ေသးတဲ့အေၾကာင္းမသိတာနဲ႔ ဘာဆိုုင္လိုု႔လဲ။“
သူကမ်က္ႏွာကိုုေမာ့ကာ အားရပါးရေအာ္ရယ္ေတာ့သည္။ က်မလည္းသူရယ္ေနတာကိုုၾကည့္ကာရယ္ ခ်င္လာၿပီး သူႏွင့္အတူေရာရယ္မိသည္။ သူကရယ္ရွိန္ကိုုခက္ခက္ခဲခဲသပ္၍ ေဖာင္းကားေသာလက္သည္းႏွင့္
လက္ဆစ္မ်ားရွိသည့္လက္ညိွဳးကိုုေထာင္ျပန္သည္။
“ ေတာ္ၿပီ။ လူေကာင္ေသးတဲ့အေၾကာင္း ဒီမွာတင္ရပ္“
“ ကိုုရဲကလည္း..ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး။“
အေျဖမရသျဖင့္ က်မကမေက်မနပ္ေရရြတ္ေတာ့ သူကတဟီးဟီးရယ္ျပန္သည္။ စကားဆက္ေနလ်ွင္ အရယ္စခန္းက ဆံုုးေတာ့မွာမဟုုတ္သျဖင့္ က်မလည္းစကားမဆက္ေတာ့ပါ။
~ ~ ~ ~ ~
ေနာက္ပိုုင္းက်မက်ဴရွင္မွာအလုုပ္ဆက္မလုုပ္ေတာ့ေပမယ့္ သူႏွင့္ေလထန္ကုုန္းမွာမၾကာခဏဆံုုသည္။ သည္ေတာ့လည္း ေလထန္ကုုန္း၏ေနာက္ဆံုုးသိမ္းရေသာစားပြဲက က်မတိုု႔စားပြဲျဖစ္ေတာ့သည္ေပါ့။ ၁၉၉၆
ေႏွာင္းပိုုင္းတရက္မွာေတာ့ သူႏွင့္ေလထန္ကုုန္းမွာဆံုုတုုန္း က်မကသတင္းတခုုေျပာသည္။
“ မိုု႔အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္ကိုုရဲ။ ႏိုု၀င္ဘာလထဲမွာ မဂၤလာဆြမ္းေၾကြးပြဲလုုပ္မယ္။“
သူကမ်က္လံုုးေၾကာင္ေတာင္ႏွင့္ၾကည့္ေနသည္။ က်မကသူ႔လက္ထဲမဂၤလာဖိတ္စာထည့္ေပးထားၿပီး ၿပီမိုု႔ သူဖြင့္ဖတ္ေနစဥ္စကားဆက္လိုုက္သည္။
“ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ထားေနာ္။ မိုု႔ရဲ႕မဂၤလာဆြမ္းေၾကြးပြဲမွာ ကိုုရဲကဧည့္ခံႀကိဳဆိုုေရးေကာ္မီတီဥကၠဌ“
“ ဟားဟား.. ရာထူးကိုုေတာ့ႀကိဳက္သြားၿပီဗ်ာ“
ဒါေပမယ့္ က်မမဂၤလာပြဲကိုုသူေရာက္မလာပါ။ က်မဘ၀၏ရက္ေပါင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ က်မနံေဘး တြင္ရွိေနခဲ့ေသာသူက က်မမဂၤလာေဆာင္ကိုုေရာက္မလာေတာ့ ကိုုရဲလဲမလာဘူးဟုုမေၾကမနပ္ေရရြတ္မိေပ မယ့္သူ႔ကိုုက်မအျပစ္မတင္မိပါ။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးႏွစ္လခန္႔ၾကာၿပီးသည့္တရက္ၿမိဳ႕ထဲမွာသူႏွင့္ဆံုုေတာ့သူႏွင့္ ေတြ႕လ်ွင္စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာေနာက္ေျပာင္ခ်င္တတ္ေသာက်မက ေနာက္လိုုက္မိျပန္သည္။
“ ကိုုရဲက မိုု႔မဂၤလာေဆာင္မွာ လူေတြၾကားမ်က္ရည္က်မိမွာစိုုးလိုု႔မလာတာမဟုုတ္လား“
သူ၏တဟားဟားရယ္သံကိုုျပန္ၾကားရသည္။ ေထာင္ထားေသာလက္ညိွဳးေလးဘယ္ညာရမ္းတာကိုုျမင္ ရျပန္သည္။ အရယ္တ၀က္ႏွင့္ေျပာေသာသူ႕စကားသံကိုုၾကားရျပန္သည္။
“ မိုု႕ေနာ္မိုု႕..။ ခင္ဗ်ားကေတာ့...တကယ္ပဲ“
တကယ္တန္းက်မတိုု႔အေနေ၀းသြားတာက သူ၏ေရႊေရာင္ရက္ေတြမွာျဖစ္သည္။ က်မကေယာကၡမ
မ်ားရွိရာ သံလ်ွင္ၿမိဳ႕ကၿခံက်ယ္ႀကီးတခုုတြင္ သားငယ္ငယ္ေလးကိုုထိမ္းေက်ာင္းရင္း စာေပေလာကႏွင့္ေခတၱ
အလွမ္းကြာေနခ်ိန္မွာ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈေတြကအရွိန္အဟုုန္ေကာင္းလာခဲ့သည္။ ၀တၱဳေတြအဆက္မျပတ္ေရး၊ သူ႔၀တၱဳေတြရုုပ္ရွင္ရိုုက္ဖိုု႔ေရာင္းရ၊ သူဒါရိုုက္တာလုုပ္၊ သူအိမ္ေထာင္က်။ လက္စားေျခတာမဟုုတ္ေပမယ့္ သူ႔ မဂၤလာေဆာင္ကိုုက်မမသြားျဖစ္ပါ။ ထိုုကာလအတြင္း ေလးငါးႏွစ္ေလာက္က်မတိုု႔ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့သည္။
မ်ားရွိရာ သံလ်ွင္ၿမိဳ႕ကၿခံက်ယ္ႀကီးတခုုတြင္ သားငယ္ငယ္ေလးကိုုထိမ္းေက်ာင္းရင္း စာေပေလာကႏွင့္ေခတၱ
အလွမ္းကြာေနခ်ိန္မွာ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈေတြကအရွိန္အဟုုန္ေကာင္းလာခဲ့သည္။ ၀တၱဳေတြအဆက္မျပတ္ေရး၊ သူ႔၀တၱဳေတြရုုပ္ရွင္ရိုုက္ဖိုု႔ေရာင္းရ၊ သူဒါရိုုက္တာလုုပ္၊ သူအိမ္ေထာင္က်။ လက္စားေျခတာမဟုုတ္ေပမယ့္ သူ႔ မဂၤလာေဆာင္ကိုုက်မမသြားျဖစ္ပါ။ ထိုုကာလအတြင္း ေလးငါးႏွစ္ေလာက္က်မတိုု႔ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့သည္။
၂၀၀၁ခုုႏွစ္မွာ သံလ်ွင္မွေျပာင္းၿပီး ရန္ကုုန္သာေကတမွာအိမ္ငွားၿပီးေနၾကေတာ့ သူႏွင့္က်မျပန္နီးသြား ျပန္သည္။ က်မတိုု႔ ဖုုန္းဆက္ခ်ိန္း၍ေလထန္ကုုန္းမွာဆံုုၾကသည္။ သူေနေသာသကၤန္းကၽြန္းႏွင့္ က်မေနေသာ သာေကတက အနီးကေလးဆိုုေတာ့ သူ႔အိမ္ကိုုလည္းမၾကာခဏေရာက္သည္။ ခ်စ္စဖြယ္ရိုုးသားေသာသူ႔ဇနီး
သည္ႏွင့္လည္းခင္မင္ရင္းႏွီးသြားကာ သူတိုု႔အိမ္ေရာက္တိုုင္း သူတိုု႔သားကေလးေတာ္ကီမန္း( Talky Man)၏
ခ်စ္စရာအမူအရာေလးမ်ား၊ တီတီတာတာစကားေလးမ်ားကိုုရယ္ပြဲဖြဲ႔ခဲ့ၾကသည္။
က်မသူ႔အိမ္သြားတိုုင္းကိုုရဲႏွင္႔သူ႔ဇနီးေလးက အနီးအနားကစားေသာက္ဆိုုင္တဆိုုင္ဆိုုင္မွာတခုုခုုလိုုက္
ေၾကြးတတ္သည္။ အေကာင္းစားဆိုုင္ႀကီးေတြမဟုုတ္ေသာ္လည္း ေျမႀကီးေပၚမွာေခြးေျခပုုေလးေတြႏွင့္ထိုုင္
စားရေသာ ၃၄လမ္းမုုန္႔ဟင္းခါးဆိုုင္ထက္ေတာ့ အပံုုႀကီးေကာင္းေသာစားေသာက္ဆိုုင္မွာစားေသာက္ေနၾက ရင္း ' ကိုုရဲ.. ၃၄လမ္းဆိုုင္မွာ မိုု႔ကိုုမုုန္႔ဟင္းခါးလိုုက္ေၾကြးတာမွတ္မိလား' ဟုုက်မကေမးေတာ့ သူကမရယ္မၿပံဳး ႏွင့္ျပန္ေျဖသည္။
“ မွတ္မိပါ့ဗ်ာ..။ ေတြးလိုုက္တာနဲ႔စပ္ၿပီးေခၽြးေတြျပန္လာတယ္။“
သူကသူမွာထားေသာ၀ီစကီခြက္ထဲ ေရခဲတံုုးကေလးေတြထည့္၍ခပ္ဆဆလႈပ္ၿပီးက်မေသာက္ေနေသာ
အေအးခြက္ႏွင့္နႈတ္ခမ္းျခင္းလာထိသည္။ သူ႔ဇနီးကသူအလစ္မွာက်မဖက္လွည့္၍သူ႔အားေမးေငါ့ျပကာ'အစ္မ သူငယ္ခ်င္းကိုုေျပာပါဦး' ဆိုုေသာအဓိပၺါယ္ကိုု အသံတိတ္သရုုပ္ေဆာင္ျပသည္။
တခါတရံ က်မၿမိဳ႔ထဲမွအျပန္ကားကိုုသာေကတထိမစီးပဲ သူ႔အိမ္ရွိရာသကၤန္းကၽြန္းသိုု႔စီးသြားလိုုက္သည္။
သူ႔အိမ္ကိုု၀င္ကာစကားစျမည္ေျပာ၊ ထံုုးစံအတိုုင္းသူတိုု႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္က်မတဆိုုင္ဆိုုင္မွာ တခုုခုုသြားစားၾက၊
ၿပီးလ်ွင္သူတိုု႔ကက်မကိုုတကၠစီတစီးငွားေပးလိုုက္သည္။ သူတိုု႔အိမ္နားကစားေသာက္ဆိုုင္မွာသူ႔ဇနီးမပါပဲထိုုင္ ၾကေသာတေန႔ သူကေရႊ၀ါေရာင္၀ီစကီထဲေရခဲတံုုးကေလးေတြထည့္ေမႊေနစဥ္ က်မကေျပာမိသည္။
“ ကိုုရဲ...အရက္ကိုုျဖတ္လိုု႔မရဘူးလား“
သူကေခါင္းကိုုမညိတ္တညိတ္အရင္လုုပ္ျပ၏။ ၿပီးေတာ့မွခပ္ျဖည္းျဖည္းေျပာသည္။ သူ႔မ်က္နွာေတြက အနည္းငယ္ထူအမ္းေနၿပီေလ။
“ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ကိုုေစတနာနဲ႔ေျပာတယ္ဆိုုတာသေဘာေပါက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တိုု႔ခင္မင္ခဲ့ၾကတဲ့
သက္တမ္းအရေရာ၊ မိတ္ေဆြရင္းျခာလိုုေမာင္ႏွမလိုုခင္မင္ခဲ့ၾကတာေရာနဲ႔ ေျပာပိုုင္ခြင့္လည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပ
မယ့္ က်ေနာ္ကေလ်ွာ့ရင္သာေလ်ွာ့လိုု႔ရမယ္၊ ျဖတ္လိုု႔ေတာ့မရေတာ့ဘူးဗ်။“
သူ႔ေလသံကေလးနက္ေနတာေၾကာင့္က်မလည္း ခါတိုုင္းလိုုအေျပာင္အပ်က္မေျပာမိေတာ့ပါ။
“ ဘာျဖစ္လိုု႔လဲ ကိုုရဲရယ္“
“ က်ေနာ္မွာေမြးရာပါႏွလံုုးေရာဂါရွိတာမိုု႔သိသားပဲ။ တေန႔လံုုးသြားသြားလာလာနဲ႔ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနႏိုုင္ေပမယ့္ ညအိပ္ရာ၀င္ၿပီဆိုုရင္ က်ေနာ့္ႏွလံုုးခုုန္သံေတြကိုု က်ေနာ္ျပန္ၾကားလာေရာ။ အဲဒီႏွလံုုးခုုန္သံ
ေတြကိုုနားေထာင္ရင္း က်ေနာ္အေတြးေတြကဟိုုေရာက္သည္ေရာက္ေရာက္ကုုန္ေရာ။ၾကာေတာ့မခံနိုုင္ေတာ့ ဘူးဗ်ာ။ အရက္ေသာက္လိုုက္လိုု႔မူးသြားရင္က်ေနာ္နည္းနည္းတည္ၿငိမ္လာတယ္။ ဘာမွသိပ္မေတြးပဲအိပ္ေပ်ာ္ သြားေရာ။ အဲဒီလိုုနည္းနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္လုုပ္ခဲ့ရင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာလာေတာ့ က်ေနာ့္ေသြးက အရက္ ကိုုေတာင္းဆိုုေနၿပီေလ။ မရေတာ့ဘူး..“
အိပ္မေပ်ာ္ေသာညေပါင္းမ်ားစြာက သူ႔ကိုုဘယ္ေလာက္ေတာင္ေျခာက္ျခားေစခဲ့သလဲက်မလည္းမခန္႔ မွန္းႏိုုင္တာေၾကာင့္ သူ႔ကိုုဆက္ၿပီးတရားမေဟာခ်င္ေတာ့ပါ။ ခႏၶာကိုုယ္၏အရွိတရားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူက
ေလးနက္ၿငိမ္သက္သြားေတာ့ က်မကသူ႔ကိုုတဖန္ျပန္၍ေပါ့ပါးေစခ်င္လာျပန္သည္။
“ မိုု႔တိုု႔အခုုေနတဲ့လမ္းထဲကေေကာင္ေလးတေယာက္က တေန႔လမ္းမွာဆံုုေတာ့ရပ္ၿပီးေမးတယ္။“
သူကစူးစမ္းသလိုုေမာ့ၾကည့္သည္။
“ က်ေနာ္က နီကိုုရဲပရိသတ္ပါတဲ့။ အစ္မနဲ႔ နီကိုုရဲေတာ္ေတာ္ခင္သလားတဲ့။ ဘာျဖစ္လိုု႔လဲဆိုုေတာ့ သူကသူ႔၀တၱဳေတြထဲမွာ အစ္မနံမည္ေတြ ခဏခဏထည့္ေရးတယ္ေလ။ အစ္မမသိဘူးလားတဲ့“
သိပ္လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲမဟုုတ္ေပမယ့္ သူျပန္လည္ရယ္ေမာလာသည္။
“ အမွန္အတိုုင္းေုျပာရရင္ ကိုုရဲ၀တၱဳေတြ အကုုန္လံုုးမဖတ္ျဖစ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ မိုု႔သံလ်ွင္မွာေနတဲ့ကာ
လမွာထြက္တဲ့၀တၱဳေတြေပါ့။ ကိုုရဲကဘာေတြေရးထားလိုု႔လဲ။“
သူကေဆးေပါ့လိပ္ကိုုမီးညွိရင္းေျပာသည္။
“ ဒီလိုုပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္စာေရးရင္းခင္ဗ်ားကိုုသတိရလာရင္ ႀကံဳတဲ့ေနရာခင္ဗ်ားနံမည္ထည့္ေရးလိုုက္ တာပါပဲ။ တခါတေလလည္းေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ေပါ့။ တခါတေလလည္းလြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးေပါ့။“
“ နံမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးက သူ႔၀တၱဳထဲမွာမိုု႔နံမည္ထည့္ေရးတာဆိုုေတာ့ ဂုုဏ္ယူပါတယ္။“
ပထမေတာ့ သူကတဟားဟားရယ္သည္။ ၿပီးမွအရယ္ကိုုတိကနဲျဖတ္ၿပီး' အဲ့ဒီလိုုမေျပာပါနဲ႔၊ အဲဒီလိုု မေျပာပါနဲ႔' ဟုုလက္ညိွဳးေထာင္၍ေျပာျပန္သည္။
အဲသည္ညဦးက သူႏွင့္က်မစကားေတြအမ်ားႀကီးေနာက္ဆံုုးေျပာခဲ့ရေသာညျဖစ္ပါသည္။ၿပီးေတာ့က်မ တိုု႔၏ အေျပာင္အပ်က္အနည္းဆံုုးစကား၀ိုုင္းလည္းျဖစ္၏။
သူ႔ကိုုေနာက္ဆံုုးေတြ႔လိုုက္တာကေတာ့ တာရာမင္းေ၀စ်ာပနမွာျဖစ္သည္။ အဲဒီစ်ာကနမွာ က်မလည္း အလုုပ္နည္းနည္းရႈပ္ေနခဲ့သည္။ ကိုုရဲကိုုလူအုုပ္ထဲတြင္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္လွမ္းေတြ႔လိုုက္
သည္။ သူကက်မကိုုလွမ္းျမင္ေတာ့ သူလုုပ္ေနက်အတိုုင္း ဒန္႔လြန္သီးႏွင့္တူေသာလက္ညွိဳးကိုုယမ္း၍ျပသည္။
သူ႔ကိုုၾကည့္ရတာ ေရးေဖာ္သူငယ္ခ်င္းဆံုုးရံႈးရသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းတာအျပင္တခုုခုုကိုုထိတ္လန္႔ေန သလိုုပဲဟုု က်မထင္ခဲ့မိသည္။ အဲဒီေန႔ကသူ႔ကိုုေနာက္ဆံုုးေတြ႕ခဲ့သည့္ ေန႔မွန္းရိပ္စားမိလ်ွင္ေတာ့ သူ႔အနား
ေရာက္ေအာင္သြားကာ သူ႔ကိုုေပါ့ပါးလာေစခ်င္ေသာေစတနာႏွင့္ အေျပာင္အပ်က္တခုုခုုေျပာျဖစ္လိမ့္မည္
ထင္သည္။ သူ႔ထံမွၾကားရေလ့ရွိသည့္ ' မိုု႔ေနာ္ မိုု႔။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ' ဆိုုေသာအဆံုုးအစမရွိစကားသံကိုုလည္းေနာက္ ဆံုုးအေနႏွင့္ၾကားခဲ့ရလိမ့္မည္ထင္သည္။
တဖက္ကပန္းၿခံႏွင့္ တဖက္ကလမ္းမက်ယ္မိုု႔လားမသိ။ ေလအေ၀့မွာ ကတၱရာလမ္းကိုုတရြတ္တိုုက္၍ လြင့္လာေသာရြက္ေၾကြေတြက အံုုလိုုက္က်င္းလိုုက္ပင္။ ေလကကတၱရာလမ္းကိုု အလ်ွားလိုုက္ျဖတ္တိုုက္တာ မိုု႔ရြက္ေၾကြတိုု႔၏ေျခသံကလည္းရွည္ၾကာသည္။ ဒီဘတ္စ္ကားမွတ္တိုုင္ကေလးမွာ က်မထိုုင္ေနမိတာဘယ္
ေလာက္ၾကာသြားၿပီလဲမသိပါ။ ရြက္ေၾကြမ်ားကေခၚေဆာင္သြားခဲ့ေသာအတိတ္ခရီးကိုု ရြက္ေၾကြမ်ားကပင္
အဆံုုးသတ္၍ ပစၥဳပန္ဆီျပန္ေခၚေဆာင္ခဲ့သည္။
ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိမ်က္ရည္ရစ္၀ဲ၍ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာာက္မွန္းမသိ မ်က္ရည္ၾကားမွရယ္
ေမာမိခဲ့သလဲ က်မမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ခုုခ်ိန္ထိေတာ့ ကိုုရဲအေၾကာင္းစဥ္းစားလိုုက္လ်ွင္ က်မကအိပ္မက္ေယာင္ သူလိုုျဖစ္ေနတုုန္းပင္။ သူမရွိေတာ့ဘူးဆိုုတာကိုုလက္ခံမိလိုုက္၊ ဒီသတင္းစကားဟာ.. ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာအိပ္
မက္တခုု၊ ၀တၱဳတပုုဒ္ပါပဲဟုုထင္မိလိုုက္။ သူ႔အေၾကာင္းေရးသည့္က်မ၏ဒီစာစုုကိုုသူဖတ္မိလ်ွင္ သူကေတာ့
ရယ္ေနမွာပင္။
သူေသဆံုုးေၾကာင္းစၾကားခဲ့ရသည့္ပထမဆံုုးရက္မွာ က်မအေတြးကိုုသူစိုုးမိုုးထားေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္း
မေရးဘူးဟုုက်မကိုုယ္က်မသတိေပးခဲ့သည္။သူႏွင့္က်မအလြန္နီးစပ္ခင္မင္ခဲ့ၾကေၾကာင္းသူေသသြားမွေရးေန လိုု႔လည္းဘာထူးမွာလဲဟုုက်မေတြးမိခဲ့သည္။ အဲဒီလိုုနီးစပ္ခင္မင္မႈေတြက သူႏွင့္အတူရွိေနခဲ့ခ်ိန္မ်ားမွာသူ႔
ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ တခုုခုုလုုပ္ေပးခဲ့ရမွာေလ။ ဒါေပမယ့္က်မႏွလံုုးသားေစရာကိုု က်မကိုုယ္က်မသတိေပးမႈ မ်ားကမလြန္ဆန္နိုုင္ခဲ့ပါ။ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ေသာညလယ္မွာ သူ႔အေၾကာင္းက်မေရးမိခဲ့ၿပီ။ စာေရးေနရင္း အိမ္ေရွ႕တံခါးဆီအာရံုုေရာက္သြားတာလည္းခဏခဏ။ဟိုုတုုန္းကလိုု ညႀကီးသန္းေကာင္အိမ္တံခါးလာေခါက္ ၿပီး' ခင္ဗ်ားကိုု က်ေနာ္ေတာင္းပန္ခ်င္လိုု႔' ဟုု မရယ္မၿပံဳးေသာမ်က္ႏွာႏွင့္လာေျပာဦးမည္ဟုုထင္ေနမိသည္။
ေျခာက္မိုုင္ခြဲမွ က်မေျပာင္းလာၿပီး ၃၄လမ္းက်ဴရွင္ခန္းမွာျပန္မဆံုုခင္ကာလတိုုေလးတခုုမွာ က်မက လွည္းတန္းဦးထြန္းလင္းျခံလမ္းကအျပင္ေဆာင္တခုုမွာေနသည္။ အေဆာင္ကလမ္းမက်ယ္ႀကီးေပၚမွာမဟုုတ္ ပဲလမ္းမမွခြဲထြက္သြားေသာလမ္းသြယ္ေလးေပၚမွာရွိသည္။ထိုုလမ္းသြယ္ေလးကတဖက္ပိတ္လမ္းကေလးျဖစ္ သည္။
ညေနေနွာင္းပိုုင္းတခုုမွာ က်မအခန္းရွိရာအိမ္အေပၚထပ္မွေနၿပီး က်မနံမည္ကိုုေအာ္ေခၚသံလိုုလိုုၾကား မိ၍ အေပၚထပ္ျပတင္းေပါက္မွထြက္ၾကည့္မိသည္။ နီကိုုရဲကိုု ထံုုးစံအတိုုင္းဘုုထံုုးတခုုပါေသာလြယ္အိတ္ကိုု
စလြယ္သိုုင္း၍လက္ဖုု၀ါးႏွစ္ခုုကိုု ပါးစပ္မွာကာၿပီးက်မနံမည္ကိုုေအာ္ေခၚေနတာေတြ႕ရသည္။ က်မကမန္း
ကတန္းေျပးဆင္းသြားၿပီး သူ႕ေက်ာကုုန္းကိုုထုုရိုုက္ကာေျပာမိသည္။
“ ရွက္စရာေကာင္းလိုုက္တာကိုုရဲရယ္။ ဘာလိုု႔အဲဒီလိုုလုုပ္ရတာလဲ“
“ ခင္ဗ်ားဒီလမ္းထဲမွာေနတယ္ဆိုုတာသိတယ္။ ဒါေပမယ့္အိမ္နံပါတ္အတိအက်မသိဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ဒီလမ္း သြယ္ထဲစ၀င္ကတည္းက နံမည္ေအာ္ေခၚလာတာ။ ခင္ဗ်ားၾကားရင္ဆင္းလာမွာပဲဆိုုတာ က်ေနာ္သိတယ္။“
အဲဒီလိုုနည္းႏွင့္လည္း က်မထံသူေရာက္လာဖူးသည္။ ရန္ကုုန္ၿမိဳ႕ေပၚရွိ က်မရွိေနရာေနရာတိုုင္းလိုုလိုု ကိုု ပံုုစံမ်ိဳးစံုုႏွင့္သူေရာက္လာခဲ့သည္။ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုုင္လက္စႏွင့္ပင္ ညေနေနွာင္းခ်ိန္ေရာက္တိုုင္း က်မ အခုုေနသည့္ တလမ္းေမာင္းလမ္းကေလးေပၚမွေန၍ ကိုုရဲတေယာက္ က်မနံမည္ကိုုအက်ယ္ႀကီးေအာ္ေခၚေန လိမ့္မလားဟုုေတြးမိသည္။ တကယ္လိိုု႔သူ႕ေခၚသံကိုု က်မမၾကားခဲ့ဖူးဆိုုလ်ွင္ သူ႔ေခၚသံက ရြက္ေၾကြမ်ားႏွင့္ ကတၱရာလမ္းတိုု႔ပြတ္တိုုက္သံေတြၾကားမွာ ေရာေႏွာသြားတာပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။
ခက္မာ
ခက္မာ
No comments:
Post a Comment
ဖတ္ျပီးရင္ မွတ္ခ်က္ေပးသြားဖို ့ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။